Zoefffff
De wereld draait maar door en door. Je let even niet op en het is alweer eind maart! We hebben geen idee hoe dat zo snel gebeurd kan zijn. Afgelopen maanden hebben we een beetje in onze eigen bubbel geleefd.
We hebben onze draai als gezinnetje van vier inmiddels wel gevonden. En ja, het heeft even geduurd. Het gaat wel heel erg goed met ons. Matias wordt al een heel ventje, Daniel kletst ons de oren van de kop en wij hebben weer een (voldoende) groot deel van onze energie hervonden om vol levenslust mooie plannen te maken.
We hebben zelfs ons eerste zeilreisje erop zitten! Via de VS om ons visum te hernieuwen zijn we naar Vancouver gevaren om daar Matias’ Nederlandse paspoort aan te vragen. We hebben er meteen maar een leuk tochtje van gemaakt.
We gingen nog véél langzamer dan we verwacht hadden, met een peuter en een baby, maar we hebben er vreselijk van genoten. We voeren kleine stukjes en kwamen daardoor op extra veel mooie plekjes. Het blijft een ontzettend mooi gebied en er is nog heel erg veel te zien hier.
Met twee kinderen moesten we wel een flink aantal van onze standaard routines herzien. En we zijn nog láng niet klaar om in deze gezinssamenstelling een oceaan over te steken. Maar dat hoeft ook nog even niet gelukkig. We zijn hard aan het nadenken en het uitzoeken wat onze volgende stappen worden, maar we weten nog te weinig om daar iets zinnigs over te zeggen.
We weten wel dat we, nu we ons hoofd weer af en toe boven het luik uit steken, wat vaker een blogje zullen schrijven. Want dit kan natuurlijk niet zo, drie maanden niets van je laten horen. Vinden wij ook niks. Maar dan moeten januari en februari ook maar niet zo stiekem langs suizen!
Hallo Marianne, Maarten en de kids.
Gelukkig, dat jullie weer boven water zijn.
Wij zijn benieuwd naar de volgende stappen.
Groetjes uit een stormachtig slagharen van de Kossekopjes.